Cykl: Z pamiętnika opiekuna... (1)

Drodzy Opiekunowie,
mam przyjemność rozpocząć na blogu nowy cykl tematyczny:  
Z pamiętnika opiekuna...

Nazwałam to cyklem i mam nadzieję, że powstanie cykl...
Te posty to przestrzeń dla Państwa, dla wszystkich osób, które także zechcą się podzielić tym, jak postrzegają opiekę nad chorym, jakie towarzyszą temu zdarzenia, uczucia i emocje...

Cykl ten powstał z inspiracji Państwa wiadomościami do mnie w których opisujecie swoje przeżycia i dzielicie tym co dla Was ważne i trudne, za co serdecznie dziękuję.

 

Pomyślałam też, że jest to okazja do pokazania na wewnątrz, że problem opieki domowej istnieje, a często nie jest zauważany w społecznym dialogu- jest problemem tabu i nie wychodzi za drzwi domu. Mimo różnych życiowych historii poszczególnych osób emocje i problemy są tak podobne u większości opiekunów i myślę, warto się nimi dzielić w poczuciu, że nie dotyczą tylko nas. 

Cykl otwiera wypowiedź Ani. 
 
W historię 19 lat życia Ani, wpisana jest również choroba jej bliskiej osoby - babci chorującej na demencję.

" Babcia nie miała tak, że choroba wystąpiła nagle, najpierw wszyscy myśleli, że to po prostu starość. Z czasem, gdy choroba się rozwijała zaczęliśmy się domyślać, że coś jest po prostu nie tak. To trwa już jakieś (+/-) 6-8 lat. Ma 79 lat.
 

Sytuacja nie jest za ciekawa, czego można się domyślić znając zachowania osób chorych. Pomocy z zewnątrz nie mamy żadnej, bo babcia wpada w szał jeśli robią coś przy niej osoby trzecie. Zajmuje się nią moja ciotka, która mieszka we wsi obok, więc musi dojeżdżać. Moja mama jest za granicą, więc tylko miesiąc w roku (wtedy kiedy jest w Polsce) może się nią zajmować.

Ogólnie babcia siedzi całymi dniami w domu, nigdzie nie wychodzi. Ma rożne dziwne natręctwa np. telewizor musi chodzić dzień i noc albo chusteczki maja być porozkładane na szafkach, stolach itp. (nie wiadomo po co). Kiedy niechcący zmieni sobie kanał na inny, idzie do dziadka i skarży się że ktoś jej to przełącza, wszyscy chcą jej na złość zrobić i takie tam... Tak na prawdę wszystko zależy od humoru danego dnia. Raz wszystkich obraża krzyczy, a czasami siądzie, porozmawia pośmieje się. 

Kiedyś mama przywiozła jej z Anglii jakieś sweterki i spódnice. Potem babcia zaniosła te rzeczy do pokoju dziadka i powiedziała, że to jego "niuni", nikt nie wie o co chodzi, ale to akurat śmieszne, bo babcia podobno nigdy nie była zazdrosna.

Sprawa pieniędzy wygląda tak, że teraz pieniądze babci są trzymane w szkatułce u dziadka, bo kiedyś potrafiła chować pieniądze po gazetach i potem je wyrzucała, albo po prostu gdzieś miedzy książki chowała albo w pościel i nikt tego znaleźć nie mógł. Wiele razy krzyczała, że ją wszyscy okradają.

Ma tez coś dziwnego w głowie ze musi wszystko chować. Poszewki, talerze, sztućce, no dosłownie wszystko i nikt tego znaleźć potem nie może. 

Obiady gotuje jej dziadek, często nie chce jeść albo w ogóle nie chce wstać z łóżka (zazwyczaj po nocy chodzi, a w dzień śpi). Jak przyjeżdża ciotka to musi babcie myć. Czasem obejdzie się to bez jakiś kłótni i krzyków, a czasem jest to po prostu histeria, jakby się wody bała. Krzyczy i wyzywa ciotkę, zaczyna płakać i trząść się z zimna, chociaż jest nagrzane do 26 stopni w pokoju. Ciotce gorąco, a babcia udaje ze zamarza.

Ogólnie podobno ludzie z tą chorobą maja tendencją do robienia z siebie ofiar, wmawiania, że jest im źle i niedobrze i że wszyscy wokół się nad nimi znęcają itp itd. i tak ma właśnie babcia.

Raz jak jej się telewizor zepsuł to mówiła, że to na 100% dziadek jej go wyłączył, a raz jak ją ciotka przyszła umyć (przynosi taka duża wanienkę z woda i ją myje w pokoju) to poprosiła babcię, żeby się rozebrała, na co ta oburzona, że „  jak to, przecież na mnie patrzą.” Chodziło o ludzi w telewizorze...

Nie pamięta ze skończyłam już liceum, nie pamięta, że brat od 4 lat mieszka w Krakowie, nie wie jaki jest miesiąc, jaki dzień. Na wigilii nawet nie rozpoznała mojego brata i siedziała jakaś taka obrażona, on się przytulił do mojej mamy, a babcia potem mówiła dziadkowi, że moja mama zdradza tatę…

Kiedyś przyszłam do dziadzia na 18 na obiad i serial, ona przyszła i zapytała, co ja tak wcześnie tu robię (myślała, że jest 6 rano).

Na święta jak moi rodzice wrócili, mama była u niej dwa dni pod rząd prawie cały czas. Sprzątała, gotowała, siedziała i gadała sobie z babcia i dziadkiem. Ja przyszłam na trzeci dzień, poszłam do pokoju babci pogadać (mama była w kuchni, pomieszczenie obok i coś gotowała) i rozmowa wyglądała tak:

Babcia: co tam u mamy?
Ja: ???? no dobrze wszystko…
Babcia: zdrowa jest?
Ja: no, tak, tak.
Babcia: a kiedy wraca?
Na co ja zamarłam po prostu, bo nie wiedziałam, że jest aż tak źle…"

Dziękuję Ani za to, że zechciała podzielić się z nami, tak osobistymi treściami.

Zapraszam Państwa do opisania swoich historii. Można je nadsyłać przez okno kontaktu na blogu lub mailem na adres:  karolinakramkowska@gmail.com

Publikacja będzie za Państwa zgodą i tyle treści ile Państwo zechcą, podpisane lub anonimowe.